Eskiden beri yani bekarken de hep özenmiştim,filimlerde kitaplarda gördüğüm o eşsiz annelere.Nasılda mükemmellerdi.Hem çocukları idare ediyorlar hemde evi çekip çeviriyorlardı.Üstelik bir bakımlılardı ki anacım sorma.Bu kadar zamanı,enerjiyi nerden buluyolar bilmem.Ama film işte.Neyse konuyu dağıttım yine.
Benim asıl anlatmak istediğim şey başka.Birgün bende iyi bir anne olabilir miyim diye hep düşündüm.Çocuklarıma çeşit çeşit yemekler yapabilir miyim?Her akşam uyumadan önce onları yıkayıp paklayıp ne bileyim bi kitap okuyup mışıl mışıl uyumalarını sağlayabilir miyim?Daha birsürü birsürü düşüncelerim vardı.
Eeee neticede yıllar geçti ve ben anne oldum.İlk çocuğum acemiliğime geldi.İstediklerimi tam anlamıyla yapamadım.Yani yaptıklarımda var ama tabi mükemmel anne olamadım.Hani şu filmlerdekinden.Herşeyi yapan yakıştıran türden.Aslında çevreme baktığımda böyle bir annenin şehir efsanelerinden öte olmadığını görüyodum ama gelde benim kafaya anlat.Neyse öyle ya da böyle oğlan büyüdü.
Kızlar tamamen süprizdi benim için.İki çocuklu mutlu bir aile hayatı kurarken üç çocuklu dağınık bir aile oluverdik.Yaklaşık 1.5 yaşına kadar herşey yiğip içirip temizlemekten ibaretti.Üstten ver alttan al hesabı yani.Yürüme ve konuşma dönemi,bezi memeyi bırakma derken artık hayal ettiklerimi yapabileceğim kıvama geldiler.Herşeyin daha kolay olacağını düşünüyordum.Belki aralarında tatlı bir rekabet başlatıp istediğimi yaptırabilirdim.Yapacağım muhteşem yemeklerden yedirebilir,hergece yıkayıp masallarla uyutabilirdim.Bende mükemmel anne olabilirdim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder