Geçen akşam yine ailecek yemek yeme savaşı veriyorduk.Tabaklar bardaklar içiçe vıcık vıcık.O hengamede hem çay içmeye çalışıyorum hemde çene çalmaya.Gökçe elindeki çay kaşığını sağa sola vurup tüm sesleri bastırmaya çalışıyo.Derken oğlan ‘anne bardak. ..! Anne bardak…!’ diye bağırmaya başladı.Tabi ben dalmışım anlatıyorumda anlatıyorum.Sonra bardağı elime aldım tam çayımı yudumlarken sipsivri bir cam parçasıyla gözgöze geldim.Bardağın üstü yok bi sapı kalmış. Birden ağzımın kesilip birdaha konuşamayacak olmamın kabusu film şeridi gibi geçti gözümün önünden…Hemen sıvadık kolları birimiz çocukları olay mahallinden uzaklastırırken birimiz ortalığı temizlemeye koyuldu.Tam olağanüstü hal durumu yani.Biz harala gürele uğraşırken oğlanda;
-Ben görmeseydim.Ben görmeseydim diye takılmış plak gibi habire bağrıyo.Sonunda sinirleri patlayan baba;
-Bir daha ben görmeseydim dersen….!!!!!
diye bağırınca sessizlik oldu.Hemen peşine oğlanın korkulu alçak tonda sesi belirdi;
-Ben görmedim ki¿¿¡¿
Hepimiz koptuk gülmekten.Oğlana ne mi oldu?Şaşkın şaşkın bakakaldı.Niye güldüğümüzü anlamadı garibim.
İşte böyle küçük bi anım oldu.Unutmak istemediğim için yazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder